Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου
Αίγυπτος ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες το βορειοανατολικό τμήμα της Αφρικής, το οποίο διαρρέει ο ποταμός Νείλος. Τη σπουδαιότητα του ποταμού για τη χώρα και το λαό της επισημαίνει ο ιστορικός Ηρόδοτος, όταν αποκαλεί την Αίγυπτο δώρο του Νείλου.
Στην κορυφή της ιεραρχημένης κοινωνίας της Αιγύπτου, βρισκόταν ο Φαραώ. Η βάση της πολιτικής οργάνωσης του αιγυπτιακού κράτους ήταν η ιδέα της θεοποίησης
του Φαραώ, με τη θρησκεία να διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή των Αιγυπτίων.
Η ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου εκτυλίχθηκε σε μια σειρά σταθερών βασιλείων, χωριζόμενων από περιόδους σχετικής αστάθειας οι οποίες είναι γνωστές ως Ενδιάμεσες Περίοδοι: το Παλαιό Βασίλειο κατά την Πρώιμη εποχή του Χαλκού, το Μέσο Βασίλειο της μέσης εποχής του Χαλκού και το Νέο Βασίλειο της ύστερης εποχής του Χαλκού.
Στην ηπειρωτική Ελλάδα κατά την ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600-1100 π.Χ.) διαμορφώθηκε ο μυκηναϊκός πολιτισμός,
όπως ονομάστηκε από τους ερευνητές,
γιατί το σπουδαιότερο κέντρο του
ήταν οι Μυκήνες.
Την κλειστή αγροτική οικονομία
των οικισμών της μέσης εποχής του χαλκού ακολούθησε, όπως φαίνεται, μια μορφή οικονομικών σχέσεων βασισμένη στο εμπόριο.
Μέχρι τα μέσα του 15ου αι. π.Χ. ηγετικό ρόλο στο Αιγαίο έπαιζαν οι Κρήτες. Ωστόσο,
στα τέλη του ίδιου αιώνα οι Μυκηναίοι κυριάρχησαν στην Κρήτη και κατέλαβαν
την Κνωσό. Εκτόπισαν από το Αιγαίο
τους Κρήτες και επέβαλαν τη δική τους θαλασσοκρατία.
Ο μυκηναϊκός κόσμος, αν και ήταν διασπασμένος, παρουσιάζει ωστόσο ενοποιητικά χαρακτηριστικά
που επιβεβαιώνουν την πολιτιστική του συνοχή.
Η εποχή των Λακκοειδών Τάφων υπήρξε
μια περίοδος της πρώιμης Ιστορίας των Μυκηναίων Ελλήνων κατά την οποία ευκίνητοι, εξαιρετικά εκπαιδευμένοι στρατιώτες αναζητούσαν παντού
νέες ισχυρές θέσεις.
Οι επιστήμονες μιλούν…
Σύντομη παρουσίαση της ιστορίας
των Μυκηνών μέσα από τα λόγια
του αρχαιολόγου Γεώργιου Μυλωνά.
Την παρακμή των μυκηναϊκών κέντρων ακολούθησε περίοδος συνεχών μετακινήσεων των ελληνικών φύλων, μετά την ολοκλήρωση των οποίων τέθηκαν τα θεμέλια του ελληνικού πολιτισμού. Κύρια πηγή γι’ αυτή την περίοδο είναι τα έπη του Ομήρου.